Artık çoğumuzum, bizim ben



Bir kere asla insanlara değer vermem ben, ne gerek var? Kitap falan da okumam, o da neymiş? Kültür falan, yalan bunlar hep. Tüm saatlerimi Facebook önünde geçiririm, çünkü arkadaşlarıma ulaşabildiğim tek yerdir orası. Hani telefon falan yok ya, olsa da kullanır mıyım hiç ben, lütfen, ziyan. Biri Facebook'tan çıktı mı ölmüştür benim için zaten. Daha başka ulaşma yollarına hiç girişmem. Sonra her saniye o Facebook'a resim koyarım. En son 50 like falan almıştım, süperdi ya. Çok mutlu hissettim, çok güzelim çünkü, kahretmesin. Ama işte bu insanlar beni gün içinde görünce de selam vermezler böyle, tanımazlar nerdeyse. Orası ayrı bir dünyadır çünkü. Yağ çekeceksin orda ki popüler olasın. Ah bir de apayrı bir faydası var ki o sitenin anlatamam. Doğumgünlerini de bir ordan kutlarım zaten, hatırlatır bana. Yaz iki üç cümle bitti gitti. Geçen birininkini kutladım, normalde hiç tanımıyorum ama neyse. Daha çok arkadaşım olsun diye kabul ettiydim. He unutmadan söyleyeyim orada "in a relationship" gözükmüyorsan bitmişsindir. Böyle hiçbir şey göstermeyen tiplere de gıcık olurum ben. Ne var yani sevgilisiyle bir fotoğraflarını koysa da bilsek? Gidip kendisine sormak mı? Öf ne uğraşacağım ya. Sevgili demişken, benim sevgilim durup da başkasının resmine yorum yaparsa o ilişki biter zaten! Ne demekmiş o öyle!!!! Yıkarım ortalığı! Her neyse, ama sevgilimi de çok severim ya, ama internetten bir, o da sırf başkası kapmasın diye he. En önemli özelliklerimden biri de başkalarına pek bir karışırım, rahat edemem ki. Eleştiri dünyanın en güzel şeyidir çünkü, yargılamak falan, oh ne güzel. Kendim gibi düşünmeyene de hiç saygım yoktur, benim gibi düşünecek ulan! Yoksa yaklaşmasındır yani, o derece! Kendine güven olayını da öyle abartırım, öyle abartırım ki anlatamam. Her fırsatta bahsederim bundan hep. Çok fazla "ben" kullanırım zaten. O yüzden de hep ben mutlu olmalıyımdır, karşımdaki ufak bir şey istese nazlanırım hemen, bencillik değil mi ama ya? Hani hep benim dediğim olacaktı, öyle anlaşmıştık? Ama ben bir şey isterken de en melek halime bürünürüm. Acayip yetenekliyimdir çünkü, ikiyüzlülük değil de yetenek derim buna ben işte, hayatta da anca bu şekilde başarılı olursun zaten. İnsanları tamamen tanımaya çalışmam o yüzden asla, anca işim düşünce. Gerisi yalandır yani. İnsanları tanımadığım için de mutluysa bir an hemen "tabi hayat ona toz pembe" mutsuzsa da "fazla alıngan" derim. Neden olduğu umrumda bile değildir yani aslında. Sadece derim, diyeceğim. Şimdilik bu kadar olsa da devamını getireceğim mesela, gevezelenirim anca böyle zaten. Başka bir amacım falan yoktur hayatta çünkü.
En önemlisi, her şeyi de üstüme alıırım, darılır, kızarım ben, şimdi bunu okuyup da üstüme alacağım gibi.

Whisper